گر نکوبی شیشه غم را به سنگ

نویسنده: بیابان گرد/درین مقام مجازی بجز پیاله مگیر

دوشنبه 89/6/29 ساعت 11:41 صبح

انسانها همه چیز دارند وقتی مطمئنند همدیگر را دارند

هیچ ندارند وقتی میفهمند آنکه را میپنداشتند دارند ندارند.

انسانها و البته خود من و تو سر خوشیم با دلخوشی های کوچک و عاطفه ای که بین ما است

و تا میفهمیم و یا می پنداریم دیگر این عاطفه نیست احساس بدبختی بزرگی میکنیم

با عزیزی دیروز صحبت میکردم،گفت: تا کنون احساس میکردم همه چیز دارم چون همدیگر را داشتیم و من به داشتن کانونی گرم در خانواده دلگرم بودم اما اکنون احساس میکنم همه چیزهایی که نداشته ام را که هیچ همه چیزهایی که داشته ام را از دست داده ام

چه حس بدی

عزیز کوچکترش هم می گفت : ما چشم خوردیم از بس همه میگفتند خانواده ای عالی هستیم از نظر عاطفه و علاقه

و اکنون اما ......عزیزانم

همه این روزها میگذرد و زمستان هم میگذرد

و آنچه می ماند سیاهیست که بر ذغال می ماند .

صبوری باید من را تو را و او را

ولی مصرانه بر این اعتقادم که تا شقایق هست زندگی باید کرد

کاش شقایقهامان زیر پای کسی له نشود

کاش بتوانیم به سلامت از این طوفانهای سهمگین بگذریم

کاشهای زیادی هست

کااااااش

ولی امید دارم تا آمدن پرینازمان (دخترک کوچولوی در راهمان را میگویم ) همه چیز حل شده باشد و کدورتی نباشد