لبخند را و مهربانی را گسترش دهیم

نویسنده: بیابان گرد/درین مقام مجازی بجز پیاله مگیر

چهارشنبه 87/12/7 ساعت 12:5 عصر

چاشنی هر سخنی باید مهری باشد

چاشنی هر عشقی گاهی دوری

و چاشنی محبت تو گاهی سردی (به همان گاه گاه بسنده کن)

گاه گاهی در این شلوغ سرای جهان ناگهان چهره ات مرا شاد می کند و گاهی غم فریاد زننده چشمانت دلم را چنگ میزند

بخند نازنیم بخند

که شاید همین لبخندت و همین سادگی چین چهره ات هنگام لبخند تو را محبوبترین کند

ما نیازی نداریم که با فردی بسیار بسیار مهم برخورد کنیم ولی نیاز داریم محبت را در سخنهامان بجوییم و محبت را در نگاه ولبخند هامان سرایت دهیم

من تو را موفق و مهربان میخواهم

تو را همانگونه هستی می ستایم

و تو را آنگونه دوست دارم که دوست داری دوستت بدارم

مخواه از من که دور شوم از تو

مران مرا شاید من و شاید تو تنها دوستانی باشیم که پس از مدتهای دیگر برای هم بمانیم

بخوان مرا گاهی صمیمی تر و گاهی مهربانتر و گاهی دوستانه تر چرا که من دوستت دارم صمیمانه و مهربان و دوستانه

یادش بخیر روزگاری را که با هم به خرید می رفتیم و فروشنده مبهوت می ماند بس که ما جفتمان شیطنت داشتیم و هم سن می نمودیم ما اگر سالهای دیگر هم بگذرد همچنان کودکیم

کودکان معصوم سربه هوا

و شلوغ

کسی با کودک ماندن من و تو کاری ندارد آسوده بخند

معصومیت نگاهت را مغموم مکن دلم به درد می آید

در پیله تنهایی نمان پیله پروانه را می کشد اگر بخواهد در آن بماند

آزاد باش و آزاد فکر کن و چونان مردمان آزاده مهربانی را گسترش بده

جایی نوشته بودی انسانها باید خودشان را تحویل بگیرند وگرنه کسی آدم را تحویل نمی گیرد

دلم گرفت درخت هر چه پر بار تر افتاده تر

نیازی به تحویل دیگران نیست هیچ میدانی کسی که اعتماد به نفسش بالاست نیازی به احترام دیگران ندارد

تو همینی که هستی بخواهند یا نخواهند تحویل بگیرند یا نگیرند ولی :

افتاده بودن احترام می آورد و مهربانی که تو ذاتاً از آن سرشاری

کسی با اینهمه مهربانی و جذابیت قابل احترام است بی آنکه بخواهد خود را برای دیگری بگیرد